Zoonlief is geslaagd voor zijn
eindexamen, hij heeft zijn HAVO afgerond. En daar ben ik trots op en daar ben
ik blij om. Het heeft me wel wat slapeloze nachten gekost, maar hij heeft het
gedaan, de klus is geklaard.
Tot zover dan tenminste, want nu
gaat hij naar het HBO. Hoewel iedereen zegt dat hij echt een heel zware studie gaat doen, heb ik daar alle vertrouwen in. Want het is iets technisch.
Waar ik hem de afgelopen jaren heb
geholpen met de letters en alles wat daarbij hoort, heeft hij mij de afgelopen
jaren verteld hoe het in de techniek zit. Hij snapt hoe het er in de scheikunde
uitziet als ijzer brandt (dus niet als een auto in de fik) en hij snapt bij een
vliegende vogel welke krachten werken (dus niet alleen de spierkracht in de
vleugels). Want zo denkt hij. Bij die vogel in de lucht ziet hij als het ware
de pijltjes, die je bij natuurkunde op een blokje tekent als schematische
weergave van de werkelijkheid. En hij ziet voor zich wat welke elementen doen
en hoe ze veranderen tot wat, bij een scheikundige reactie. Ik weet zeker dat
hij en techniek een goede combinatie zijn, dat het goed zal komen.
Met het voortgezet onderwijs wist
ik dat niet zo, dat zag ik meer als een onneembare vesting. En dat heeft er de
afgelopen jaren voor gezorgd, dat ik het soms somber inzag. Dat hij het
-ondanks de dyslexie- op zich wel zou moeten kunnen redden, maar dat sommige
vakken -dankzij de dyslexie- niet zo trefzeker en daardoor resultaatvast waren.
Maar hij heeft het gedaan en nu
hangt de vlag uit, met zijn boekentas.
Dit nadat hij wel even had gecheckt
hoe het met de wind was. Hoe hard deze waait en in welke richting ten opzichte
van de houder van de vlaggenstok, om te bepalen of de krachten die erop komen
niet te groot worden. Zodat de vlag en tas nog lang kunnen blijven hangen als
symbool voor dit geweldige resultaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten