Noten leren lezen

Toen zoonlief op de basisschool zat, zat hij graag naast oma als zij op de piano speelde. Hij vond dat prachtig, hij kon er uren naar luisteren en wilde dat zelf leren spelen.

 

Groot was zijn teleurstelling toen bleek dat muziekles met eenvoudige stukjes begon, en dat thuis raken in het notenschrift en het leren lezen van noten een belangrijke start was. Bijna elke les draaide het meer om het herkennen van de noten dan om het maken van mooie muziek. Maar met die prachtige muziekstukken in het vooruitzicht, zette hij zich ijverig in om zo snel mogelijk onder de knie te krijgen welke noot bij welke pianotoets hoorde en andersom. Uren en dagen hebben we geoefend met kaartjes met aan de voorkant de noot op de notenbalk en op de achterkant de bijbehorende letter. Voor ogen houdend dat hij 'even' door het zure appeltje heen moest bijten, hield hij vol en uiteindelijk kon hij de eenvoudige muziekstukjes uit zijn lesboek op de piano spelen, door de bladmuziek te lezen. 

 

Zijn pianojuf was erg tevreden alleen zoonlief nog niet. Het leek nog niets op wat zijn oma speelde en hij wilde kunnen. Dus die stukken werden er bij gezocht. Omdat zoonlief zo goed geoefend had met de kaartjes, de noten en de toetsen op de piano, speelde hij redelijk snel de muziek van het blad. Dat klonk best aardig, zo de eerste keer een onbekend stuk. In de lessen daarna bleef hij bij 'best aardig' steken; hij boekte weinig vooruitgang en de pianojuf vond dat hij wel beter zijn best moest doen en vroeg zich hardop een beetje mopperend af of hij wel geoefend had. Ze drong aan op meer oefenen, om sneller te lezen, sneller de toetsen te vinden en beter te leren doorspelen. Hij moest het automatiseren en zeker elke dag even spelen, want alleen dan kon hij het in zijn vingers krijgen, waarna hij het met dynamiek kon gaan spelen en het ook als muziek zou gaan klinken.

 

En daar was de dyslexie wéér: geoefend had zoonlief zeker, hij speelde en oefende elke dag. Alleen dat automatiseren hè, dat kost veel, heel veel extra tijd, en vraagt om veel, heel veel geduld en begrip van de juf (en van zijn huisgenoten). Maar als hij het daarna in zijn vingers heeft, klinkt het als muziek in onze oren, en zit oma graag naast hem als hij piano speelt.