Zoonlief is er
inmiddels wel aan gewend dat hij dyslectisch is en hij heeft zo zijn manier
gevonden om ermee om te gaan. Maar zijn rare kronkels en gedachtesprongen heeft
hij nog niet echt bij anderen gezien. Tot het moment dat een wandeling met een
neefje een feest van herkenning werd!
Het neefje bleek
afgelopen jaar ook dyslectisch te zijn. Zoonlief reageerde daar een beetje ongeïnteresseerd
op, 'ja en' was het antwoord, alsof dat ook maar enige nieuwswaarde had. Hij
vond het eigenlijk maar jammer voor hem omdat hij wist wat een extra tijd en
inzet hem dat zou kosten. Maar verder niets.
Totdat het neefje
bij ons logeerde en we erop uit trokken om een wandeling te maken. Gewend aan
grote pubers, kozen we een route die eigenlijk net wat te ver was voor het
kleine neefje. Maar gelukkig kon zoonlief hem wel wat hulp bieden tijdens het
wandelen om het vol te houden. De route was ook heel spannend doordat het
afwisselend een bospad en een plankenpad was. Hand in hand liepen ze
uiteindelijk voor ons uit.
Na afloop kreeg ik het
geheim van het goede doorlopen te horen: ze hadden de planken geteld. En het
allerleukste moment vond zoonlief toch wel toen ze bij plank 78 en 79
aangekomen waren. 'Want daarna’, vertelde hij, 'telde het neefje verder en zei “zeventig”,
waarop ik zei dat het niet klopte, maar ik wel even moest denken voordat ik
tachtig zei. Want mam, dat doe ik ook altijd fout!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten