vrijdag 12 september 2014

Wat wil je met je blog?


Wat wil je met je blog? Waarom doe je dit? Wie is je doelgroep? Wat wil je ermee bereiken? En waarom heb je het over zoonlief, je kan ze toch ook bij (een andere) naam noemen? Allemaal vragen die aan mij gesteld worden sinds ik met deze blog begonnen ben. En daar probeer ik dan antwoord op te geven. En dat zal ik nu ook doen in deze blog.
 
De afgelopen jaren heb ik met zoonlief mee-geworsteld met zijn dyslexie. En soms vertelde ik daar anderen wel eens over. Hoe moeizaam het ging. Of wat een leuke oplossing we hadden bedacht. Of hoe hij volhield en goede resultaten haalde. En soms gaf ik daarbij een inkijkje wat dyslexie betekent. Hoe alles omvattend het is. Dat het niet alleen gaat over moeite met spelling en d’s en t’s. Terwijl dat toch al snel het beeld is als je het over dyslexie hebt tegen iemand die er geen ervaring mee heeft. En dat ze ervan opkijken waarop het allemaal invloed heeft. Dat ze dat niet wisten, dat ze ervan schrikken zich te realiseren hoe vaak je wel hoort dat iemand dyslectisch is, maar hoe weinig je je daar vervolgens bij kan voorstellen.
 
En in reactie op al die verhalen, werd mij geadviseerd er een boek over te schrijven. Dat ik inmiddels zoveel kennis en ervaring heb, dat het anderen kan helpen die net aan die worsteling beginnen, of er midden in zitten en ook niet weten wat ze verder moeten. Om ze een hart onder de riem te steken. Te laten zien dat goede resultaten te boeken zijn. En de mensen die niets van dyslexie afweten een inkijkje te geven. In de wetenschap dat het bij iedereen anders uitpakt, dus dat het niet meer kan zijn dan een tipje van de sluier.
 
Dat heeft mij aan het denken gezet, en deze blog is het resultaat. 
En zoonlief gebruik ik voor mijn drie zonen tegelijk. Omdat niet voor iedereen duidelijk hoeft te zijn over wie ik heb geschreven. Het hoeft niet direct naar ze te herleiden zijn, ze hebben al genoeg last van die dyslexie. En leuk is het als ze vragen over wie het eigenlijk gaat. Blijkbaar is al het oefenen geen 'jeugdtrauma' geworden. En dat is vooral waar het mij om te doen is! 

Geen opmerkingen: