Dyslexie uit zich in veel verschillende vormen en
maten van 'ongemak'. Met stip op één staat wat mij betreft de hardnekkigheid
van het niet snel automatiseren. De meest simpele rijtjes (dagen van de week
bijvoorbeeld) willen zich niet op de goede volgorde in het geheugen van
zoonlief vastzetten. Ervaring leert dat het uiteindelijk wel goed komt, als je
maar vaak genoeg herhaalt. Het heeft zijn tijd nodig.
De andere kant van de medaille is dat die tijd
soms (vaak) ontbreekt. Dan vraagt school het in een korte tijd te leren en
daarna ook te kennen en wordt dit getoetst met een overhoring. Toch jammer als
je dan slechte cijfers haalt. Niet omdat je niet geleerd hebt, maar omdat het
nog niet voldoende geautomatiseerd is door de dyslexie.
Aan deze medaille zit ook nog een derde kant. En
dat is de puber die hiermee moet omgaan. Die puber vindt twee of drie keer
herhalen echt wel genoeg, en daar moet ik hem ook wel weer gelijk in geven. Dit
terwijl de praktijk uitwijst dat dit niet altijd zo is.
Vanuit het gegeven dat het uiteindelijk wel goed
komt, zijn er twee mogelijkheden. Of je neemt er meer tijd voor (vindt school
geen goed idee) of je moet het vaker herhalen... En dat kan weer op twee manieren. De ene
mogelijkheid is zoonlief aansporen het vaker te herhalen. Omdat 'de hele klas
aan één keer lezen genoeg heeft' leidt dit wel tot discussie, maar niet tot
succes. De mogelijkheid die meer tot succes leidt is, zorgen dat de te
leren stof beschikbaar is, overal waar hij kijkt. Zodat zijn ogen er zonder
moeite op vallen, hij zijn boek niet open hoeft te slaan.
En als je daar vorm aan wil geven, zijn er
mogelijkheden te over. Het prikbord, de koelkast, het toilet, zijn bureau, de
eettafel, de kastdeur. En daar ga ik. Ik pak een groot papier en een
dikke stift, en schrijf met grote letters -leesbaar van elke afstand- de meest
hardnekkige dingen. En dat hang ik op of leg ik neer.
Zo hangt op het toilet afwisselend de topo,
de tafels, de Engelse werkwoorden, de abc-regel van wiskunde, de definities van
Nederlands enzovoort, maar net waar behoefte aan is. Zo ook aan de kastdeur op
de overloop, en als placemat op tafel.
En zo bewijst zoonlief elke keer weer opnieuw,
de aanhouder wint!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten