Lezen is leuk

Hoe zet je de knop "lezen is leuk" aan terwijl de knop "letters" uit staat? Makkelijker lijkt het misschien om de knop letters aan te zetten, maar dat is nou net de knop die voor mij bij zoonlief onvindbaar is. De knop lezen is leuk heb ik beter gevonden en (iets) richting "aan" kunnen draaien.

 

Dat heb ik op verschillende manieren aangepakt. In de eerste plaats door het goede voorbeeld te geven en mezelf helemaal te verliezen in een boek. Heerlijk en dat met een geweldig excuus. Onder het mom van "het goede voorbeeld" even helemaal onbereikbaar zijn omdat het boek uit moet.

 

Ook hebben we op allerlei manieren samen gelezen of voorgelezen. Zelfs een stripverhaal als de Donald Duck blijkt voorlees-baar. 

 

En daarnaast zo goed mogelijk zoeken naar geschikte 'echte' boekjes voor zoonlief, om zelf te lezen. Maar wat is geschikt? En hoe laat je de overstap maken van liever luisteren naar zelf willen lezen? Die Donald Duck blijkt aantrekkelijk te zijn, en ging van plaatjes kijken en sporadisch een woordje proberen en de rest laten voorlezen, naar steeds meer woorden zelf lezen tot in-één-ruk-uit.

 

En bij de leesboeken is het gelukt met boekjes, waarin de grapjes niet hoorbaar waren maar zichtbaar. Schrijfgrapjes. En dat een boek vol. Het beste voorbeeld dat mij bij gebleven is, is het zinnetje waarin de ene de ander uitlegt dat je ei niet als ij schrijft maar als ei. Als je dat niet meeleest, is het een compleet onbegrijpelijke zin. 

Resultaat? Lezen is leuk: aan!

uit 'Vos en Haas' (Sylvia Vanden Heede)

 

Feest van herkenning

Zoonlief is er inmiddels wel aan gewend dat hij dyslectisch is en hij heeft zo zijn manier gevonden om ermee om te gaan. Maar zijn rare kronkels en gedachtesprongen heeft hij nog niet echt bij anderen gezien. Tot het moment dat een wandeling met een neefje een feest van herkenning werd!

 

Het neefje bleek afgelopen jaar ook dyslectisch te zijn. Zoonlief reageerde daar een beetje ongeïnteresseerd op, 'ja en' was het antwoord, alsof dat ook maar enige nieuwswaarde had. Hij vond het eigenlijk maar jammer voor hem omdat hij wist wat een extra tijd en inzet hem dat zou kosten. Maar verder niets.

 

Totdat het neefje bij ons logeerde en we erop uit trokken om een wandeling te maken. Gewend aan grote pubers, kozen we een route die eigenlijk net wat te ver was voor het kleine neefje. Maar gelukkig kon zoonlief hem wel wat hulp bieden tijdens het wandelen om het vol te houden. De route was ook heel spannend doordat het afwisselend een bospad en een plankenpad was. Hand in hand liepen ze uiteindelijk voor ons uit.

 

Na afloop kreeg ik het geheim van het goede doorlopen te horen: ze hadden de planken geteld. En het allerleukste moment vond zoonlief toch wel toen ze bij plank 78 en 79 aangekomen waren. 'Want daarna’, vertelde hij, 'telde het neefje verder en zei “zeventig”, waarop ik zei dat het niet klopte, maar ik wel even moest denken voordat ik tachtig zei. Want mam, dat doe ik ook altijd fout!'

Noten leren lezen

Toen zoonlief op de basisschool zat, zat hij graag naast oma als zij op de piano speelde. Hij vond dat prachtig, hij kon er uren naar luisteren en wilde dat zelf leren spelen.

 

Groot was zijn teleurstelling toen bleek dat muziekles met eenvoudige stukjes begon, en dat thuis raken in het notenschrift en het leren lezen van noten een belangrijke start was. Bijna elke les draaide het meer om het herkennen van de noten dan om het maken van mooie muziek. Maar met die prachtige muziekstukken in het vooruitzicht, zette hij zich ijverig in om zo snel mogelijk onder de knie te krijgen welke noot bij welke pianotoets hoorde en andersom. Uren en dagen hebben we geoefend met kaartjes met aan de voorkant de noot op de notenbalk en op de achterkant de bijbehorende letter. Voor ogen houdend dat hij 'even' door het zure appeltje heen moest bijten, hield hij vol en uiteindelijk kon hij de eenvoudige muziekstukjes uit zijn lesboek op de piano spelen, door de bladmuziek te lezen. 

 

Zijn pianojuf was erg tevreden alleen zoonlief nog niet. Het leek nog niets op wat zijn oma speelde en hij wilde kunnen. Dus die stukken werden er bij gezocht. Omdat zoonlief zo goed geoefend had met de kaartjes, de noten en de toetsen op de piano, speelde hij redelijk snel de muziek van het blad. Dat klonk best aardig, zo de eerste keer een onbekend stuk. In de lessen daarna bleef hij bij 'best aardig' steken; hij boekte weinig vooruitgang en de pianojuf vond dat hij wel beter zijn best moest doen en vroeg zich hardop een beetje mopperend af of hij wel geoefend had. Ze drong aan op meer oefenen, om sneller te lezen, sneller de toetsen te vinden en beter te leren doorspelen. Hij moest het automatiseren en zeker elke dag even spelen, want alleen dan kon hij het in zijn vingers krijgen, waarna hij het met dynamiek kon gaan spelen en het ook als muziek zou gaan klinken.

 

En daar was de dyslexie wéér: geoefend had zoonlief zeker, hij speelde en oefende elke dag. Alleen dat automatiseren hè, dat kost veel, heel veel extra tijd, en vraagt om veel, heel veel geduld en begrip van de juf (en van zijn huisgenoten). Maar als hij het daarna in zijn vingers heeft, klinkt het als muziek in onze oren, en zit oma graag naast hem als hij piano speelt.