Zo ook zoonlief.
Het eerste boek liep uit op een fiasco. Zoonlief had wel echt het hele boek gelezen, maar wist de vragen niet goed te beantwoorden. Ja, hij wist de grote lijn wel, maar de kleinere details, de plotwendingen binnen de hoofdstukken en de ronduit onbenulligheden als de kleur van een trouwjurk, kon hij niet voldoende reproduceren tijdens de toets. Jammer dat het vragen naar dit soort (kleine) details die met de verhaallijn niets te maken hebben, helemaal niet uitwijzen of je het boek gelezen hebt. Of tenminste, uitwijzen dat je het boek niet gelezen hebt als je het niet weet. Dat was even een leermomentje.
Het volgende boek moest anders worden aangepakt, want het was blijkbaar nodig dat van een gelezen boek iets meer bleef hangen dan de hoofdlijn. De suggestie om nu dan wel een samenvatting te maken werd niet echt enthousiast ontvangen, want dan moet je schrijven, heel veel schrijven. En of ik dacht dat hij dat later dan nog eens zou overlezen? Het boek lezen deed al genoeg beroep op zijn ergernis van dat gedoe met letters. Iets anders graag!
Dat hebben we gevonden in de vorm van een woordweb of mindmap. Na elk gelezen hoofdstuk verwerkte zoonlief dit in een mindmap, of in bollen zoals wij dat noemen. Om na een heel boek een prachtige plaat te hebben met op een meer visuele manier het verhaal. Daarin kon hij in aanvulling op de grote lijn plotwendingen wat details kwijt. Vlak voor de toets bekeek hij die plaat nog even waardoor hij ook de kleinere vragen over het boek veel beter kon beantwoorden.
Alleen zaken als de kleur van de trouwjurk kan je daar niet in terugvinden. Hoewel hij van dit betreffende boek nooit meer zal vergeten dat het niet wit maar roze was.
