Een dictee moet je goed articuleren

Bij ons thuis is dyslexie tijdens het eten vaak onderwerp van gesprek. Dan niet dyslexie op zich, maar vooral de gevolgen en waar zoonlief tegenaan is gelopen die dag. Zo ook een keer toen oma met ons mee at. Al die verhalen aanhorend moest ze glimlachen. “Maar dan kan ik jullie ook wel eens wat vertellen”. Alle oren gespitst; oma kreeg de volle aandacht.

Oma vertelde dat zij en opa een keer naar het tien-minuten-gesprekje met de juf gingen en een vraag hadden. Ze snapten niet dat het gewone taalwerk redelijk goed ging, maar dat het elk dictee helemaal mis was. Met alle frustraties van dien. De meest simpele woorden als melk werden totaal verkeerd geschreven.

De juf snapte er ook niets van. Ze vertelde dat het normaal gesproken inderdaad best goed ging, en dat ook de bijbehorende taalregels best bekend waren. Maar dat het bij een dictee net leek of alle regels vergeten waren. Daarover doorpratend zonder er achter te komen wat er precies mis ging, vroeg opa uiteindelijk hoe het dan ging, een dictee.

Dus de juf begon te vertellen. Als eerste zei ze dat ze altijd begon te zeggen dat de kinderen goed moesten luisteren en precies dat moesten opschrijven wat ze hoorden. En vervolgens deed zij haar uiterste best om de woorden zo goed mogelijk te articuleren.

En daar voegde ze een voorbeeld aan toe: de mellukboer bracht de melluk rond...

(Griekse) letters

Een paar jaar geleden, toen net duidelijk was dat zoonlief dyslectisch is, kreeg ik de tip dat kinderen letters onder de knie kunnen krijgen door ze één voor één te kleien. Maar, werd er direct aan toegevoegd, dat is natuurlijk niets voor die grote jongens van mij, dat is meer wat voor kinderen die net met letters beginnen.
Jammer dacht ik. Jammer omdat zoonlief klei ook best leuk zou vinden, ook al is hij groot. Jammer omdat hij de letters nu wel zo'n beetje kent. Ik heb het wel nog even geprobeerd hoor, met de vraag of hij het niet leuk vonden om de paar letters die hij lastig vond van klei te maken. Maar nee.

En toen kwam Grieks!
Zoonlief vond Grieks vooral leuk omdat het net een puzzeltje is. Maar waar de klasgenoten al snel overweg konden met het duiden van de verschillende letters, bleef zoonlief steken op de alfa en beta die hij al bij natuurkunde had gehad. Op een dag heb ik geopperd om het eens met klei te proberen. Gewoon, om eens te kijken wat die tip waard was. Nou nee, klei was wel leuk, maar letters... hij was inderdaad te groot om letters te kleien. Ook al waren het Griekse letters.
Toch was het een zaadje en liep de letterfrustratie op.

Afijn, in het weekend zaten we klaar met klei en tablet om de letters op internet op te zoeken en vervolgens van klei na te maken. Ik kan je vertellen, de alfa en beta gingen heel snel. Maar er zijn ook Griekse letters die gewoon een kringeltje zijn, of tenminste lijken. Daar moest zoonlief toch wat vaker op de tablet kijken hoe dat slangetje klei gebogen en gedraaid moest worden om de bedoelde letter te worden. Na dat weekend lagen alle letters netjes gekleid naast elkaar en kende het Griekse alfabet geen geheimen meer voor hem.